کفش‌های سنتی ایرانی
انواع کفش سنتی ایرانی بخشی از صنایع دستی کشوری‌ست که با تاریخ طولانی اش ، همیشه در بخش هنر و فرهنگ سرآمد بوده است. این کفش‌های سنتی که اغلب ساخت دست روستاییان مناطق مختلف ایران بوده، از دیرباز به عنوان روشی برای نشان دادن آیین‌ها و اعتقادات قلمداد می‌شد. به اضافه اینکه پوشش آنها با لباس‌های سنتی، یک ترکیب بسیار با ارزش و زیبا خواهد بود.
با اینکه ساخت کفش‌های قدیمی ایرانی به نوع پوشش، ابزار و وسائل در دسترس و نوع نیازهای آن جامعه باز می‌گردد، ولی آنها هنوز هم بازنمود فرهنگ اصیلی است که به آن هنر صنایع دستی می‌گویند. با بخش مد و زیبایی مجله دلتا همراه باشید.
گیوه (Giveh)
گیوه نوعی کفش نرم، سبک، قابل تنفس، راحت، بادوام و دست بافت است که در بسیاری از مناطق ایران به ویژه در مناطق روستایی و کوهستانی استان غربی کرمانشاه متداول است.
تولید گیوه دارای ۱۰۰۰ سال سابقه در ایران است و مراکز تولید انبوه آن به استان‌های یزد و کرمانشاه مرتبط می‌شود. در کرمانشاه به زبان کردی به گیوه، کِلاش (Kelash) گفته می‌شود.
از خصوصیات گیوه ایجاد تقارن است، بدان معنی که برای آن پای چپ و راست وجود دارد و هر لنگه را می‌توان برای هر یک از پاها پوشید. راه رفتن با گیوه متناسب با شکل و مورفولوژی پاها از سینه پا تا کف پا است. این فرم باعث رفع خستگی و عدم درد پاها در هنگام راه رفتن می‌شود.
مورد مهم دیگر این است که از دیدگاه محیط زیست، گیوه هیچ آلودگی محیطی در هنگام تولید و حتی پس از سال‌ها استفاده ندارد، زیرا مواد مصرفی آن کاملا طبیعی هستند. مواد آن در کمتر از یک سال تجزیه می‌شوند و به عناصر طبیعی خود باز می‌گردند.
چاروق (Charogh)
این کفش سنتی ایرانی چرمی بوده و بندهای آن به دور ساق پا پیچیده می‌شود. از نظر ظاهری فرم چاروق بسیار ظریف است به طوری که امروزه زنان و دختران از آن به عنوان کفش روفرشی استفاده می‌کنند.
چاروق به طور کلی در دو نوع پشت بسته و بدون پشت ساخته می‌شود که کف آن از چرم گاوی و رویه آن اغلب از نخ ابریشم رنگی و سیم گلابتون بافته و تزیین می‌شود. ابزار اصلی چاروق دوزی اغلب به گزن، سوزن، درفش، چکش، مشته دسته‌بندی می‌شوند.
امروزه چاروق به دو شکل کاملا متفاوت در دو شهر بجنورد در خراسان شمالی و زنجان تولید می‌شود.
چاروق اغلب رنگی قرمز و شاد دارد و با ظاهر قایقی شکلش بسیار جلب توجه می‌کند. به ویژه به دلیل قوسی بالا آماده در جلوی انگشتان و آویزان بودن یک منگوله به نوکش، زیبایی و منحصر به فرد بودن این پاپوش را دو چندان کرده است. ظاهر این کفش اغلب دارای گلدوزی‌های ظریف و نخ‌های ابریشمی رنگی و گلابتون همراه با چرم بسیار با کیفیت تزیین می‌شود.
نعلین (Nalain)
در گذشته نعلین بدون قالب درست می‌شد و دو لنگه آن با هم تفاوتی نداشت و جنس رویه آن نیز از چرم ساده و زیره آن از چوب بود. این کفش سنتی ایرانی از نظر ظاهری بسیار ساده، بدون قسمت پشتی و جلو بسته بود.
این پاپوش با داشتن پاشنه متمایز می‌شد، زنان اغلب مدل‌های پاشنه‌دار و مردان بدون پاشنه را به پا می‌کردند. دلیل استفاده از این کفش، راحتی در راه رفتن و پوشیدن و درآوردن آسان آن بوده است. رنگ این پاپوش اغلب مشکی، قهوه‌ای و در گذشته زرد رنگ بود.
بیشتر بدانید: برای آشنایی بیشتر با مد و زیبایی “سبک خودت رو پیدا کن!” را مطالعه کنید.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که مردم بریتانیا در سال گذشته حدود ۲۳۵ میلیون عدد لباس را به عنوان زباله دور ریخته‌اند. صرف نظر از این که مردم فقط به خاطر تکراری بودن این لباس‌ها را دور انداخته و یا این که قابل پوشیدن نبوده‌‌اند، تصور این که همین مقدار زباله چقدر محیط زیست را آلوده می‌کند و یا تولید همین مقدار لباس به چه میزان منابع و انرژی نیاز دارد، دشوار است.